Futbol Club Barcelona [Barça (IPA: baɾsa)] – hiszpański wielosekcyjny klub sportowy, istniejący od chwili założenia drużyny piłkarskiej. Założony w 1899 przez grupę Szwajcarów, Anglików i Hiszpanów, z czasem stał się katalońską instytucją o dużym znaczeniu społecznym. Jego dewiza to Més que un club (pl. Więcej niż klub). Barwy klubowe Barcelona zaczerpnęła od Szwajcarskiego klubu FC Basel.

Drużyna należy do najbardziej utytułowanych zespołów świata w tej dyscyplinie – ma na koncie dwadzieścia mistrzostw Hiszpanii, dwadzieścia pięć Pucharów Króla Hiszpanii, dziewięć Superpucharów Hiszpanii, trzy Puchary Europy, cztery Puchary Zdobywców Pucharów, trzy Puchary UEFA, trzy Superpuchary Europy i wiele innych trofeów.

Klub posiada 162 979 socios – członków klubu i miliony culés na całym świecie, z których część zrzeszona jest w penyach, czyli oficjalnych fanklubach, których jest 1054. Posiada również rozbudowaną infrastrukturę – stadiony Camp Nou, Mini Estadi, miasteczko sportowe Ciutat Esportiva Joan Gamper, szkółkę La Masía i halę Palau Blaugrana, w której rozgrywają swoje mecze zawodnicy innych sekcji.

Poza sekcją piłkarską do FC Barcelona należą jeszcze: Winterthur FCB, Barcelona-Cifec, FC Barcelona Sorli Discau i FC Barcelona Hoquei Gel. Klub posiada także rezerwową i młodzieżową drużynę piłki nożnej (FC Barcelona B), a także profesjonalne zespoły futsalu (FC Barcelona Senseit), koszykówki kobiet (UB-Barça), rugby (FC Barcelona Rugby), piłki nożnej kobiet oraz liczne sekcje amatorskie.

1899   
Skład FC Barcelona z 1903 roku29 listopada 1899 pasjonujący się futbolem 22-letni Szwajcar Hans Gamper wraz z grupą przyjaciół zebranych w sali gimnastycznej Gimnasio Solé, przy barcelońskiej ulicy La Rambla utworzył Foot-Ball Club Barcelona. Angielskie pochodzenie nazwy nie jest zbiegiem okoliczności, ponieważ pierwszy prezes klubu, Walter Wild i jego koledzy John Parsons i Wiliam Parsons pochodzili z Wielkiej Brytanii.


Ogłoszenie w magazynie Los Deportes z 22 października 1899: Nasz przyjaciel i partner, Pan Kans Kamper z Sekcji Piłkarskiej (pisane "Foot-Vall") <<Sociedad Los Deportes>> i były mistrz Szwajcarii, pragnąc zorganizować kilka meczów w Barcelonie, prosi, aby wszyscy, którzy lubią ten sport, skontaktowali się z nim, przyszli do biura redakcji w czwartkowe i piątkowe noce, od 9 do 11.Akt założycielski podpisali: Walter Wild, Lluís d'Ossó, Bartomeu Terradas, Joan Gamper, Otto Kunzle, Otto Maier, Enric Ducal, Pedro Cabot, Carlos Pujol, Jose Llobet, John Parsons i William Parsons.

Pierwszym prezesem klubu został Walter Wild, skarbnikiem mianowano Bartomeu'a Terradasa, a Lluísowi d'Ossó powierzono funkcję sekretarza. Wybrano też bordowo-granatowe barwy, a klubowym symbolem uczyniono miejski herb oraz ustalono składkę członkowską na utrzymanie klubu, która wynosiła dwie pesety.

5 grudnia do zarządu klubu dołączyli: Elies Juncosa, Antonio López, Arthur Witty, Juan de Urruela, Lomba i Shilling. Tydzień później wybrano wiceprezesa, którym został John Parsons, a do drużyny dołączył William Parsons, którego mianowano drugim kapitanem zespołu.

1899-1912 
Dziesięć dni po założeniu klubu, 8 grudnia 1899 o godzinie piętnastej, na pierwszym boisku FC Barcelona, Velodromo de la Bonanova, rozegrano pierwszy, historyczny mecz, a rywalem byli Anglicy, którzy wygrali to spotkanie 1:0; bramka padła w pierwszej połowie spotkania. Ciekawostką jest to, iż grano w dziesięcioosobowych składach. Następnego dnia w istniejącym do dziś katalońskim dzienniku "La Vanguardia" napisano obszerną informację o tym meczu.

Skład na mecz z Anglikami
8 grudnia 1899
Velodromo de la Bonanova, Barcelona
Juan de Urruela
Walter Wild
Lomba
Lluís d'Ossó
Josep Llobet
Antonio López
Bartomeu Terradas
Joan Gamper
Otto Kunzle
Schilling


Swoje pierwsze zwycięstwo w historii drużyna odniosła 25 grudnia, wygrywając 3:1 w towarzyskim meczu z lokalnym zespołem Catala FC. Kilka miesięcy później zdecydowano, iż drużyna zasługuje na własne boisko, którego nie będzie musiała dzielić z inną drużyną. Zarząd wydzierżawił obiekt w pobliżu hotelu Casanovas.

Pierwsze derby Katalonii rozegrano 23 grudnia 1900, przeciwko studenckiej drużynie Sociedad Española de Futbol. W składzie FC Barcelona nie było obcokrajowców, a spotkanie zakończyło się bezbramkowym remisem.

W 1901 drużyna brała udział w turnieju o puchar ufundowany przez Alfonso Macaya. Zajęła w nim drugie miejsce, jednak już w następnej edycji zatriumfowała, strzelając we wszystkich ośmiu meczach sześćdziesiąt bramek, tracąc przy tym dwie.

13 maja 1902, Barça rozegrała swój pierwszy mecz poza Katalonią, a rywalem był nowo powstały Madrid FC (obecnie znany jako Real Madryt), który przegrał z Blaugraną 1:3. Było to spotkanie półfinałowe o Puchar Króla, które to rozgrywki zainicjował Alfons XIII. W finale katalońska drużyna przegrała z Vizcayą 1:2.

Dwa lata później, 1 maja 1904, drużyna po raz pierwszy wyjechała z kraju, do Francji, gdzie w Tuluzie na obiekcie Stade Olympique pokonała miejscowy zespół Stade O.E.T. 3:2.

W 1905, FC Barcelona triumfował w Pucharze Katalonii, wygrywając w jego finale z Espanyolem 3:2. Jednak wygrana ta nie uchroniła klubu przed kryzysem – malała liczba socios, w rezultacie w 1908 pozostało ich tylko 38. Wszystko wskazywało na to, że klub się rozpadnie. W tej sytuacji, Joan Gamper zrezygnował z funkcji kapitana drużyny, kończąc sportową karierę i wszedł w skład zarządu jako prezes, który panował przez pięć kadencji. Efekty jego pracy były widoczne już w następnym roku, kiedy to drużyna przeniosła się na wykupiony na własność klubową Stadion de la calle Industria, gdzie od 14 marca 1909 zaczęto rozgrywać mecze.

W sezonie 1909/1910 FC Barcelona wywalczył mistrzostwo Katalonii oraz Puchar Hiszpanii, gdzie w finale drużyna wygrała 3:2 z Españolem Madrid. To spowodowało, że do klubu sami zaczęli zgłaszać się kandydaci na socios i już w następnym sezonie (1910/1911) ich liczba wzrosła do 367. Zespół ponownie był triumfatorem Katalonii oraz zdobył Puchar Pirenejów. W sezonie 1911/1912 przeciwko zarządowi klubowemu zbuntowali się piłkarze, domagając się zapłaty za ich grę dla klubu.

W tym okresie w klubie grał jedyny jak dotąd Polak, W. Rozitsky.

1912-1930 
14 sierpnia 1912 w klubie pojawił się Paulino Alcántara. W chwili przyjścia do klubu miał niewiele ponad 15 lat. Zadebiutował w wygranym 8:2 spotkaniu w Sabadell z miejscową drużyną CE Sabadell FC[30]. W pierwszym oficjalnym meczu strzelił hat-tricka, a jego drużyna pokonała 9:0 Català SC w rozgrywkach o Puchar Katalonii. Jest do dziś niepokonanym rekordzistą w ilości zdobytych bramek dla klubu (357 goli w 357 meczach).

Rok później klub zdobył trzeci w historii Puchar Hiszpanii, pokonując w finale Real Sociedad San Sebastian 3:2, a w następnym roku doznał trzech porażek w meczach z angielską drużyną, Notts County (0:2, 0:4, 3:10).

W 1916 Real Madryt po raz pierwszy rozegrał mecz w Katalonii, który przegrał 0:3. Zawodnikiem drużyny ze stolicy Hiszpanii był Santiago Bernabéu.

17 lipca 1917, gdy pierwszym oficjalnym trenerem piłkarzy został Jack Greenwell, FC Barcelona wygrał z CE Europa 3:1[33].

W 1922 uzyskano nowy stadion, który nosił nazwę Camp de Les Corts[34][35], jednak zespół nie miał możliwości rozgrywania meczów ze względu na nawierzchnię boiska, które początkowo nie było porośnięta trawą. Wybudowanie stadionu uczczono rozegraniem meczu ze szkockim klubem St. Mirren, który drużyna Barcelony uwieńczyła sukcesem 2:1[36]. W tym samym roku klub zdobył kolejny Puchar Hiszpanii, pokonując w jego finale Unión de Irun 5:1 (gole Torralby, Samitiera, Gracii, Alcántary (2))[37]. W 25-lecie istnienia klub liczył już 12 207 członków[38].

Tabela po ostatniej kolejce sezonu 1928/1929
1. FC Barcelona 18 25 37-23
2. Real Madryt 18 23 40-27
3. Athletic Bilbao 18 20 43-33
4. Real Sociedad 18 20 46-41
5. Arenas Guecho 18 19 32-39
6. Atletico Madryt 18 18 43-41
7. Espanyol Club 18 18 32-38
8. Europa Barcelona 18 16 45-49
9. Real Union Irun 18 12 40-42
10. Racing Santander 18 9 20-50


W 1923, w atmosferze wzrastającego napięcia na arenie politycznej, zwalczające separatystyczny ruch kataloński władze hiszpańskie zmusiły szefów klubu do podania listy członków, wprowadziły też zakaz używania języka katalońskiego i wywieszania na stadionie katalońskich flag. Dwanaście miesięcy później nowo otwarty stadion klubowy został zamknięty na pół roku po tym, jak spalono hiszpańską flagę, a hymn hiszpański wykonywany przez angielską orkiestrę został zagłuszony gwizdami kibiców, którzy zrewanżowali się funkcjonariuszom policji bijących fanów przed stadionem. Joan Gamper został oskarżony o dowodzenie spiskiem, w związku z czym musiał opuścić Hiszpanię i wyjechał do swojego rodzinnego kraju – Szwajcarii. Po powrocie nie brał już aktywnego udziału w życiu klubu[39].

Podczas prezesury Arcadi Balaguera, klub sięgnął dwukrotnie po Copa del Rey – w latach 1925/1926 (2:0 z Arenas de Guecho)[40] i 1927/1928 (3:2 po dogrywce z Atletico Madryt)[41], trzykrotnie triumfował w Campionat de Catalunya (który zastąpił puchar Macaya) w latach 1925/1926, 1926/1927 i 1927/1928[42][22] oraz wygrał pierwszą edycję hiszpańskich rozgrywek ligowych, które 10 maja 1929 zostały zainaugurowane. FC Barcelona wygrał zarówno mecz w pierwszej kolejce rozgrywek 12 lutego 1929 przeciwko Real Racing Club na wyjeździe (2:0), jak i ostatni – u siebie 4:1 z Real Union Club Irun 23 czerwca 1929. Dzięki temu zwycięstwu, zepchnął rywala ze stolicy, Real Madryt, na drugą pozycję w tabeli. Kataloński klub strzelił wtedy 37 bramek, stracił dwie[43]. Arcadi Balaguer, po zrezygnowaniu ze stanowiska, został odznaczony medalem za zasługi[42].

1933-1942  [edytuj]

Jeden z meczów na stadionie de la calle IndustriaJosep Samitier przeszedł do Realu Madryt, gdzie z Zamorą pomógł klubowi ze stolicy w zdobyciu tytułu mistrza kraju, a w 1935 Samitier, który wykorzystał słabe strony Barcelony, poprowadził swój obecny klub do jednej z najwyższych wygranych z odwiecznym rywalem, 8:2.

W 1936 wybuchła wojna domowa, która toczyła się między centrolewicowym rządem republikańskim wspomaganym przez Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich i Meksyk, a nacjonalistami pod wodzą generała Franco. W czasie działań ucierpiał również kataloński klub. Zmniejszyła się liczba członków – z 7719 do 2500. Miesiąc po rozpoczęciu walk Josep Sunyol, ówczesny prezes klubu, został wezwany na posiedzenie federacji piłkarskiej do Madrytu. Po wyjeździe jego samochód został zatrzymany w Sierra de Guadarrama przez patrol wojsk frankistowskich, a sam Sunyol zastrzelony[44][23]. Natomiast Angel Arocha, piłkarz, który strzelił 214 bramek dla Katalończyków w 207 meczach, został siłą wcielony do armii w Aragonii. Szesnastu graczy zespołu wyjechało do Ameryki, aby rozegrać mecze w Meksyku i w Stanach Zjednoczonych, co miało poprawić kiepską sytuację klubu; tylko czterech z nich wróciło do Hiszpanii w związku z trwającą wojną[45].

Francuska sekretarka klubu, Rossend Calvet Mata wyjechała do Francji, aby w paryskim banku ulokować 12 900 dolarów. Fundusz ten był podporą klubowych władz. 16 marca 1938 na budynek siedziby klubu spadła bomba niszcząc pomieszczenie z trofeami. Została też zniszczona kasa klubu. Jednak klub istnieć nie przestał, ponieważ dozorca odnalazł kasetkę, w której znajdowało się 2500 peset. Klub zdobył tylko mistrzostwo Katalonii, bo rozgrywki ligowe były zawieszone na czas wojny, która skończyła się w 1939 porażką republikanów[45].

W 1940, na osobisty rozkaz Francisco Franco, zmieniono nazwę z angielsko brzmiącej Football Club Barcelona na hiszpańską nazwę – Club del Futbol Barcelona, a także herb (redukując z czterech do dwóch czerwonych pasków na Seneyrze; powrót nastąpił w 1949, na pięćdziesięciolecie klubu). Do dawnej nazwy powrócono w 1974[46], zaś pozwolenie na wywieszanie katalońskich flag na obiekcie nastąpiło dopiero po śmierci dyktatora w 1975[35].

1942-1957  [edytuj]

Alfredo Di Stéfano w stroju reprezentacji Argentyny, 1947W 1942 klub przeżył jeden z najdziwniejszych okresów w historii ligi hiszpańskiej – drużyna, która gdyby nie wygrała meczu (5:1) z Realem Murcią spadłaby do Segunda División, jednak ostatecznie zajęła 12 miejsce w lidze, a jednocześnie zdobyła Puchar Hiszpanii wygrywając w finale z Athletic Bilbao 4:3[47], natomiast Mariano Martín został królem strzelców w lidze, strzelając 32 gole w 26 meczach[48].

Rok później, w pierwszym meczu w półfinale Pucharu krajowego, FC Barcelona wygrał mecz z Realem Madryt u siebie na Les Corts 3:0, lecz w rewanżu na stadionie Santiago Bernabéu, przegrali 11:1 mecz rozegrany był 13 czerwca 1943[49].

W następnym roku z pracy w roli trenera został zwolniony José Nogués, a na jego miejsce mianowano byłęgo zawodnika zespołu, Josepa Samitiera. W roli trenera pracował przez trzy lata, lecz do jego osiągnięć zaliczyć można tylko pierwsze miejsce w lidze w sezonie 1944/1945[50]. Później drużyna, prowadzona już przez jego następcę, triumfowała w sezonach: 1947/1948[50] i 1948/1949[50]. W 1950, w meczu rozgrywanym na Les Corts pomiędzy CF Barcelona a Realem Madryt padł wynik 7:2.

Kilka miesięcy po tym wydarzeniu do FC Barcelona przyszedł Ladislao Kubala. Z początku nie mógł jednak uczestniczyć w spotkaniach, jakie rozgrywała jego nowa drużyna, z powodu sankcji nałożonych przez organizację FIFA, co trwało aż do 29 kwietnia 1950. Po oficjalnym dołączeniu Węgra do zespołu, Duma Katalonii z sześcioma zwycięstwami i jednym remisem wygrała kolejną edycję Pucharu Hiszpanii. W finale tych rozgrywek, Kubala strzelił trzy gole w wygranym 3:0 meczu z Realowi Sociedad[51]. W 1952 Drużyna Pięciu Pucharów (kat. Barça de les 5 Copes)[52] zdobyła Puchar Ligi Hiszpańskiej, Latin Cup, Trofeum Eva Duarte, Trofeum Martini & Rossi oraz Puchar Hiszpanii, pokonując w jego finale Valencię CF 4:2, pomimo że do przerwy przegrywała 0:2[53].

Na początku następnego sezonu Węgier zachorował na gruźlicę, co odbiło się miejscem w środkowej części tabeli, jakie Azulgrana zajmowała podczas jego choroby do 22 lutego, gdy ten powrócił na spotkanie z Racingiem Santander i pomógł drużynie wywalczyć pierwsze miejsce w tabeli (FC Barcelona wyprzedziła w ostatniej kolejce Valencię)[54] i zdobyć kolejny Puchar kraju (2:1 w finale z Athletikiem Bilbao)[55].

1953 – 1957  [edytuj]
Gdy władze stołecznego klubu dowiedziały się, iż Alfredo Di Stéfano ma przejść do FC Barcelona, za wszelką cenę usiłowały nie dopuścić do tego transferu. Rozpoczęły negocjacje z Millonarios de Bogotá, gdzie Argentyńczyk wcześniej występował, lecz bez zgody federacji FIFA. Wcześniej klub z Katalonii ustalił z uprawnionym właścicielem piłkarza – River Plate Buenos Aires, kwotę odstępnego, która wynosiła 2 miliony peset. 15 września 1953 Królewska Hiszpańska Federacja Piłkarska poprosiła FIFA o rozsądzenie kwestii, którego klubu zawodnikiem jest Argentyńczyk. Ta najpierw oznajmiła, iż "Di Stéfano nie może zagrać w żadnym klubie hiszpańskim do chwili, gdy jego sytuacja [...] nie zostanie całkowicie wyjaśniona", a następnie poprosiła o arbitraż byłego prezesa RFEF, Armado Muñoza Calero, który zaproponował, aby Di Stéfano rozegrał sezony 1953/1954 i 1955/1956 w barwach Realu Madryt, natomiast 1954/1955 i 1956/1957 w barwach FC Barcelona. Oba kluby zaprotestowały, chcąc mieć zawodnika na własność. W Barcelonie cały zarząd podał się do dymisji rezygnując jednocześnie z praw do zawodnika. W efekcie, Di Stéfano trafił do Madrytu, gdzie pomógł zwyciężyć w kilku pierwszych edycjach Pucharu Mistrzów[56].

Po dwóch latach dominacji w lidze Barça w 1953 spadła na drugie miejsce w tabeli, a triumfował Real Madryt[57]. Także w Pucharze krajowym Katalończykom się nie powiodło – w ćwierćfinałowym meczu z Athletic Bilbao, kontuzjowany został Kubala, co wyłączyło go z gry na cztery i pół miesiąca, a w finale tych rozgrywek pokonała ich Valencia rezultatem 3:0[58].

W następnym sezonie zakupiono dla wzmocnienia drużyny Luisa Suáreza z Deportivo La Coruña, ponieważ Kubala narzekał na kontuzję kolana, a klub uplasował się na drugiej pozycji w tabeli La Liga ulegając stołecznemu rywalowi.

28 listopada 1954 została rozpoczęta budowa nowego stadionu – Camp Nou. Drużyna pod wodzą byłego bramkarza klubowego – Franza Platki zdobyła w sezonie 1955/1956 pierwszy w swojej historii Puchar Miast Targowych, wygrywając z reprezentacją Londynu w dwumeczu 6:2[59].

Mecz z okazji otwarcia Camp Nou
Barcelona – Reprezentacja Warszawy. 4:2
Barcelona, 24 września 1957 roku.

W lidze zajęła drugie miejsce, zaraz za Athletic Bilbao. Inauguracyjny mecz na otwarcie Camp Nou został rozegrany 24 września 1957. Rywalem był stołeczny polski klub, Legia Warszawa, która wystąpiła jako Reprezentacja Warszawy. Mecz zakończył się zwycięstwem gospodarzy 4:2. Bramki dla Dumy Katalonii zdobyli Eulogio Martínez, Justo Tejada, Francisco Sampedro Lluesma oraz Evaristo. Dla warszawian trafili Henryk Szymborski oraz Władysław Soporek.

Natomiast w pucharze krajowym, CF Barcelona pokonał w derbowym pojedynku Espanyol Barcelona 1:0[60].

1960-1978  [edytuj]
W 1960, zawodnik Dumy Katalonii Luis Suárez, został uznany najlepszym piłkarzem Europy i zdobył Złotą Piłkę[61]. Ponadto zespół obronił Puchar Miast Targowych, (finał z Birmingham 0:0 w pierwszym spotkaniu, i 4:1 w drugim)[62]. Świetna passa utrzymywała się także w lidze, gdzie drużyna w sezonie 1959/1960 nie przegrała żadnego meczu rozegranego u siebie, czego skutkiem był triumf w La Liga[63]. Liczba członków klubu wzrosła do 50 000. Na arenie międzynarodowej drużyna powstrzymała Real Madryt w jego wędrówce po kolejny z rzędu Puchar Mistrzów (w drugiej rundzie, 1/8 finału). W pierwszym meczu padł remis 2:2 w Madrycie, w drugim rozgrywanym w Barcelonie, 2:1 dla gospodarzy. Bramkę na wagę awansu do kolejnej rundy zdobył z rzutu karnego Luis Suárez. Arbitrem tego spotkania był Arthur Ellis[64]. Barcelona doszła do finału, gdzie ostatecznie przegrała z SL Benfica 2:3 (dwa gole dla Barçy zdobył Sándor Kocsis)[65].

23 czerwca 1963, klub zdobył kolejny Puchar Hiszpanii (nazywany, w czasie rządów Franco, Copa del Generalisimo). Rywalem w finale rozegranym na Camp Nou był Real Saragossa. Gole dla Barçy zdobyli: Pereda, Sandor Kocsis i Zaldúa[66]. Natomiast w lidze, po zajęciu szóstej, najgorszej od dwudziestu lat pozycji[67], władze zdecydowały się odmłodzić zespół, na skutek czego odeszli Antonio Ramallets, Zoltán Czibor i Luis Suárez.

Trzy lata później zostały sprzedane tereny byłego stadionu Les Corts za 226 milionów peset, co wyraźnie wpłynęło na budżet klubu, który potrzebował dobrych piłkarzy. Po raz trzeci w swojej historii drużyna wywalczyła Puchar Miast Targowych. Mimo porażki w pierwszym meczu finałowym z Realem Saragossa 0:1, triumfowała wygrywając rewanżowe spotkanie 4:2 (po dogrywce)[68][69].

W 1968 Real Madryt przegrał z Barçą 0:1 na swoim własnym stadionie w finale Pucharu Hiszpanii[70]. Mecz ten został określony mianem butelkowego finału, ponieważ wściekli madryccy kibice po przegranym meczu zaczęli rzucać w piłkarzy Blaugrany butelkami; żaden z nich nie został jednak trafiony[71].

W 1969 roku Duma Katalonii poniosła porażkę 0:1 ze Slovanem Bratysława w finale Pucharu Zdobywców Pucharów[72].

13 sierpnia 1973 za 922 000 funtów został kupiony Johan Cruijff z Ajaksu Amsterdam – trener Rinus Michels zaoferował mu ponad pięciokrotnie wyższą stawkę niż poprzedni klub piłkarza. Sam zawodnik miał też do wyboru Real Madryt, lecz wybrał Barçę. Na uzasadnienie swojego stanowiska wypowiedział zdanie:

„Nigdy nie przejdę do klubu, który sympatyzował z reżimem Franco. ”— Johan Cruijff o wyborze klubu[73]
Rok po dołączeniu do składu Cruijffa, także za namową Michelsa podpisano kontrakt z Johanem Neeskensem.

W 1974 FC Barcelona zapewnił sobie na sześć kolejek przed końcem rozgrywek pierwsze miejsce w tabeli ligi hiszpańskiej, a w jednym z ostatnich meczów wygrał na wyjeździe 5:0 z Realem Madryt. Jednak w kolejnym sezonie zajął ostatecznie trzecie miejsce z 14. punktami straty do rywala z Madrytu. W finale Pucharu Hiszpanii Real wygrał z Blaugraną 4:0[74].

W 1978 na stanowisko prezesa klubu został wybrany Josep Lluis Nuñez, który sprawował ten urząd najdłużej – przez 22 lata (5 kadencji). Radość piłkarzy z tego wyboru przypieczętowana została zwycięstwem 3:1 w finale pucharu krajowego[75]. W następnym roku Barcelona ograła 4:3 (2:2) niemiecką Fortunę Düsseldorf w finale Pucharu Zdobywców Pucharów. Spotkanie oglądało na stadionie w Bazylei 58 000 kibiców obu drużyn[76].

1978-1988  [edytuj]
1 marca 1981, po meczu ligowym z Hérculesem Enrique Quini został uprowadzony przez ludzi związanych z Realem Madryt i był więziony przez 25 dni. Po złożeniu przez władze klubu obietnicy, że rezygnuje z wygranej w Pucharze Hiszpanii, został uwolniony przed meczem finałowym, w którym przeciwnikiem klubu z Katalonii był Sporting Gijón. Katalończycy wygrali 3:1, a jedną z bramek strzelił właśnie wcześniej uprowadzony piłkarz[77].

Na potrzeby Mistrzostw Świata Camp Nou powiększono do 120 000 miejsc. 7 listopada 1982 do Barcelony przyjechał papież Jan Paweł II, który odprawiał mszę w obecności kilkuset tysięcy wiernych (otrzymał także kartę socios klubu z numerem 10 080)[78].


Diego Armando MaradonaNastępnie został rozegrany mecz finałowy Pucharu Zdobywców Pucharów pomiędzy drużyną Barcelony a belgijskim Standardem Liège, który drużyna gospodarzy wygrała 2:1 (dwa gole Allana Simonsena i jeden Quiniego)[79].

W ramach transakcji transferowych w roku 1982 został zakupiony Diego Maradona z Boca Juniors za dość dużą sumę w owych czasach – 3 miliony funtów, jednak nękany kontuzjami, po dwóch latach pobytu w Katalonii, sprzedany został do włoskiego klubu SSC Napoli za 5 milionów funtów. Jego miejsce zajął wcześniej rezerwowy, Bernd Schuster, który pomógł drużynie zdobyć swój dziesiąty tytuł triumfatora ligi hiszpańskiej w historii klubu. Liczba członków klubu przekroczyła 100 000.

Rok później Barça po raz pierwszy w historii przegrała na swoim obecnym stadionie, Camp Nou z Realem Madryt 1:2. Przed tym meczem zespół z Madrytu doznał tu 14 porażek i trzy razy zremisował.

W 1986 drużyna pod wodzą trenera Terry'ego Venablesa dostała się do finału Pucharu Mistrzów, jednak przegrała w karnych ze Steauą Bukareszt 0:2, (po 120 minutach brzmiał wynik 0:0). Rozegrano go w Sewilli, w obecności 50 tysięcy kibiców[80].

W sezonie 1987/1988 trenerem został Luis Aragonés, który jednak nie umiał wprowadzić nowego nowego ducha w drużynę, co odbiło się na wynikach – 15 zwycięstw w lidze w sezonie uplasowało klub na szóstej pozycji w tabeli[81].

Mimo to klub zdobył Puchar Hiszpanii[82] dający awans do zmagań o Puchar Zdobywców Pucharów, który w następnym sezonie udało się zdobyć pod wodzą nowego trenera – Johana Cruijffa[83]. Holender sprowadził nowych zawodników: José Mari Bakero, Begiristaina, Sacristána i Salinasa, którzy przyczynili się do wygranej w Pucharze[84].

1988-1996  [edytuj]
Skład na mecz z Sampdorią Genua


ZubizarretaJuan CarlosEusebioKoemanFerrerNandoJosé Mari BakeroLaudrupGuardiola(113.Alexanko)StoiczkowSalinas(64.Goikoetxea)
W sezonie 1989/1990 do drużyny Cruijffa dołączyli Ronald Koeman i Michael Laudrup. Zespół wygrał 2:0 w finale Pucharu Hiszpanii z Królewskimi (mecz był rozgrywany w Walencji), po raz kolejny triumfując w krajowych pucharach. Następny sezon też okazał się szczęśliwy – pomimo operacji wszczepienia by-passów, jakiej musiał poddać się trener Katalończyków oraz półrocznej pauzy w grze Ronalda Koemana (Christo Stoiczkow, piłkarz, który w barwach klubu rozegrał 151 spotkań i strzelił 76 bramek nie grał przez dwa miesiące z powodu zawieszenia), klub zdobył Superpuchar Hiszpanii[85], mistrzostwo Hiszpanii i mistrzostwo Katalonii oraz Puchar Theresa Therrara[86].

Rok 1992 zapisał się złotymi zgłoskami w historii katalońskiego klubu. W Hiszpanii Azulgrana zdobyła dwunasty tytuł triumfatora ligi hiszpańskiej[87]. Natomiast w Pucharze Europy dotarła do finału i 20 maja 1992 zmierzyła się z włoskim Sampdoria Genua na londyńskim stadionie Wembley w obecności 70 827 kibiców[88]. W regulaminowym czasie gry, mimo kilku akcji podbramkowych, nie padła ani jedna bramka. Dopiero w dogrywce, w 112 minucie, po faulu jednego z piłkarzy włoskich, do piłki podszedł Koeman (mimo że występował na pozycji obrońcy, strzelił 213 bramek w karierze) i z rzutu wolnego ulokował piłkę w siatce przy lewym słupku.

W tym samym roku odbywały się także Igrzyska Olimpiskie w Barcelonie. Na Camp Nou reprezentacja Hiszpanii pokonała Polskę 3:2.

Rok później ważyły się losy pierwszego miejsca w lidze do ostatniej kolejki. Klub ze stolicy poleciał na Wyspy Kanaryjskie, aby zagrać z Teneryfą, z którą przegrał ostatecznie 0:2, natomiast Barcelona dopełniła formalności wygrywając z Realem Sociedad 1:0, co dało mistrzostwo kraju[89]. Drużyna zdobyła także Puchar Therresa oraz Puchar Katalonii.

W 1994 zmagania były bardziej dramatyczne. W spotkaniu w styczniu FC Barcelona pokonał swojego odwiecznego rywala 5:0 na Camp Nou, i rozgromił 5:2 Sevillę FC. Ale to drugie spotkanie nie miałoby większego znaczenia, gdyby gracz Deportivo La Coruña wykorzystał rzut karny w meczu z Valencią, rywalem La Coruñi. Barça zanotowała wówczas kolejny tiumf w La Liga[90].

Na arenie międzynarodowej drużyna przegrała w finale Ligi Mistrzów z AC Milan 0:4. To spowodowało, że odeszli Andoni Zubizarreta, Julio Salinas, Michael Laudrup i niezadowolony ze złej atmosfery wewnętrznej Christo Stoiczkow.

W następnym sezonie Barcelona nie wywalczyła już pierwszego miejsca w tabeli ligowej (jak to było przez ostatnie 4 lata) i zajęła czwarte miejsce, z 9 punktami straty do lidera, którym był Real Madryt[91]. W 1996 z posady trenera Barçy zrezygnował Johan Cruijff, któremu nie udało się zdobyć żadnego znaczącego trofeum w sezonie 1995/1996.


Ronald Koeman – strzelec jedynej bramki w meczu z Sampdorią Genua w finale Ligi Mistrzów w 1992. 1996-2000  [edytuj]
W sezonie 1996/1997 drużynę prowadził sir Bobby Robson, a do zespołu dołączyli Ronaldo i niechciany w Realu Madryt Luis Enrique. Doszli także: Vítor Baía, Fernando Couto, czy Laurent Blanc. Ronaldo i Luis Enrique spisywali się świetnie, pierwszy zdobył tytuł króla strzelców, a pochodzący z Asturii Enrique nie miał problemów z aklimatyzacją. Barcelona zdobyła Puchar Zdobywców Pucharów wygrywając w finale 1:0 z Paris Saint Germain po golu Brazylijczyka[92]. W lidze hiszpańskiej, mimo zdobycia aż 102 goli, klub zajął drugie miejsce[93], ale zdobył na osłodę Puchar Króla Hiszpanii[94].

W sezonie 1997/1998 zespół prowadził już Louis van Gaal. W pierwszym sezonie Holendra Barcelona zdobył dublet: mistrzostwo[95] i puchar Hiszpanii[96]. Natomiast w jubileuszowym sezonie 1998/1999 mistrzostwo Hiszpanii[97]. W kolejnym sezonie mimo walki na kilku frontach FC Barcelona nie zdobył żadnego trofeum, a kibice mieli powoli dość van Gaala, który uczynił z Barçy "holenderską kolonię". Przez kolejne kilka sezonów Barcelona rozczarowywała swych fanów, nie osiągając żadnych sukcesów mimo ogromnych pieniędzy wydanych na piłkarzy przez Joana Gasparta wybranego w 2000 na prezesa klubu.

2000-2003  [edytuj]
Joan Gaspart, który dotąd był wiceprezesem klubu, dążył do naprawy sytuacji. Podczas jego urzędowania na tym stanowisku sprowadzono między innymi Diego Maradonę, Romário i Ronaldo. W wyborach na prezesa zdobył 54,87% głosów, głosowało na niego 25 181 socios FC Barcelona.

Na początku oddany barwom klubowym prezes był szanowany przez kibiców. W czasie swojej prezesury zakupił między innymi Marca Overmarsa, Emmanuela Petita. Za te transfery zapłacił 32 miliony funtów. Część tych funduszy odzyskał, po nieporozumieniu z Portugalczykiem Luísem Figo, którego sprowadził Johan Cruijff, ówczesny trener klubowy. W tym czasie niemal równolegle trwały wybory prezesa Realu Madryt, gdzie wystartował Florentino Pérez, który chciał pozyskać piłkarza do kastylijskiego klubu. Pérez oznajmił, iż spotkał się z Portugalczykiem i ten wykazał chęć gry na Santiago Bernabéu. Jednak Joan Gaspart temu zaprzeczał, a piłkarz nie wypowiadał się oficjalnie na ten temat. Zarząd FCB sądził, iż chce on wymusić na klubie wyższy kontrakt. Jednak ostatecznie, ku zdziwieniu socios jak i kibiców Azulgrany, przeszedł na stronę przeciwnika[19].

W lidze hiszpańskiej FC Barcelona na koniec sezonu zajął 4 miejsce, dzięki hat-trickowi Rivaldo w ostatnim w sezonie spotkaniu z Valencią[98]. Klub w rozgrywkach europejskich Pucharu UEFA doszedł do półfinału, ale został pokonany przez Liverpool.

W następnym sezonie do klubu przyszli między innymi Fábio Rochemback, Javier Saviola, Philippe Christanval, Patrik Andersson. Jednak nie przyniosło to oczekiwanych rezultatów – pomimo tych wzmocnień klub ponownie uplasował się na koniec sezonu na czwartej pozycji w tabeli[99]. W Lidze Mistrzów został wyeliminowany przez Real Madryt.

W 2002 trenerem drużyny został Louis van Gaal, który już prowadził klub w latach 1997-2000, jednak bez większych sukcesów. Tak było też tym razem. Pomimo że zakupiono Juana Romána Riquelme, w dziewiętnastej kolejce Primera División klub znajdował się trzy punkty od strefy spadkowej. To spowodowało, iż van Gaal pożegnał się z posadą trenera pierwszego zespołu, a następcą został Radomir Antić, z pomocą którego na koniec sezonu klub uplasował się na szóstej pozycji, dającej awans do rozgrywek o Puchar UEFA[100].

Po tym sezonie z fotela prezesa ustąpił Joan Gaspart, pozostawiając klub w głębokim kryzysie. Podczas jego prezesury na transfery wydano około 200 milionów euro.

od 2003  [edytuj]

Joan Laporta, były prezes FC BarcelonaPrzełomem okazało się przybycie nowego prezesa klubu, Joana Laporty, wybranego przez socios na to stanowisko w 2003[101]. Mimo przegranej walki z Realem Madryt o sprowadzenie do klubu Davida Beckhama, udało mu się w 2003, niejako na osłodę, podpisać kontrakt z Ronaldinho. Stał się on od razu ostoją drużyny oraz jej najpewniejszym punktem. Sezon później na Camp Nou przybyli zawodnicy, którzy mieli za zadanie odmłodzenie kadry, między innymi: Deco, Samuel Eto'o, Ludovic Giuly. Razem z Ronaldinho oraz wychowankami klubu (Puyolem, Xavim i Valdésem) mieli sprawić, by Barcelona zabłysła jak za dawnych lat. Pierwszym zwiastunem lepszych czasów było zdobycie mistrzostwa oraz Superpucharu Hiszpanii w 2005[102].

Sezon 2005/2006  [edytuj]
Sezon 2005/2006 był jednym z najlepszych w historii klubu. W tabeli Primera División klub uplasował się na pierwszej pozycji[103]. Po raz drugi w swojej historii drużyna zdobyła Puchar Mistrzów. W finale zmierzyła się z Arsenalem, który po raz pierwszy miał okazję walczyć o najwyższe piłkarskie trofeum. Na początku tego spotkania przeważali gracze angielskiej drużyny i już w drugiej minucie gry doszło do poważnego zagrożenia bramki Barcelony, ale Thierry Henry nie wykorzystał sytuacji sam na sam z Valdésem. Dopiero po kilku minutach gry, Katalończycy ruszyli do ataku na bramkę Jensa Lehmanna.

W 19. minucie Ronaldinho podał do znajdującego się w obrębie pola karnego Samuela Eto'o. Kameruńczyk został sfaulowany przez Lehmanna, za co ten dostał czerwoną kartkę, a na jego miejsce wszedł Manuel Almunia. W 36. minucie minucie gry "zasnęła" nieco obrona Azulgrany, czego skutkiem było dośrodkowanie Thierry'ego Henry, na główkę Sola Campbella, a ten strzelił prosto do bramki nie dając szans katalońskiemu bramkarzowi. Dopiero w drugiej połowie gry padła bramka dla Barcelony, po podaniu szwedzkiego napastnika Henrika Larssona w stronę Eto'o, który był zaledwie dwa metry przed bramką Almunii i wykorzystał tę sytuację w 76. minucie. Pięć minut później Barcelona wyszła na prowadzenie po golu brazylijskiego rezerwowego, Juliana Bellettiego, który tym samym zdobył swoją pierwszą bramkę dla drużyny.

Finał Ligi Mistrzów 2005/2006[104]

17 maja 2006, środa FC Barcelona 2:1 Arsenal Londyn Stade de France
Widzów: 79 500
Sędzia: Terje Hauge 
Samuel Eto'o  76'
Juliano Belletti  80' 0:1 Sol Campbell  36'
  -  Emmanuel Eboué (22'), Thierry Henry (51')   
    Jens Lehmann (18')   
Víctor Valdés – Oleguer (61' → Juliano Belletti), Rafael Márquez, Carles Puyol, Giovanni van Bronckhorst – Edmílson (46' → Andrés Iniesta), Deco, Mark van Bommel (61' → Henrik Larsson), Ludovic Giuly, Ronaldinho – Samuel Eto'o; trener: Frank Rijkaard  Jens Lehmann – Emmanuel Eboué, Kolo Touré, Sol Campbell, Ashley Cole – Alaksandr Hleb (85' → José Antonio Reyes), Cesc Fàbregas (74' → Mathieu Flamini), Gilberto Silva, Robert Pirès (18' → Manuel Almunia – Fredrik Ljungberg, Thierry Henry; trener: Arsène Wenger
Liga Mistrzów UEFA
2005–06 Zwycięzcy

FC Barcelona
Drugi Tytuł

Sezon 2006/2007  [edytuj]
Sezon 2006/2007 Barça rozpoczęła od zwycięstwa 3:0 w Superpucharze Hiszpanii przeciwko Espanyolowi Barcelona[105]. Z Ligi Mistrzów drużyna odpadła w fazie pucharowej, od razu po wyjściu z grupy, z rywalem, jakim był Liverpool F.C., notabene zwycięzcą tych rozgrywek z 2005 roku[106]. W lidze Barcelona od początku zajmowała pierwsze miejsce w tabeli, czasami oddając je Sevilli. Lecz pod koniec sezonu Real Madryt dogonił drużynę z Katalonii. Mimo wygranego przez Barçę w ostatniej kolejce spotkania z beniaminkiem i zarazem spadkowiczem z Primera División Gimnastikiem Tarragona 5:1[107], drużyna nie obroniła mistrzostwa kraju, gdyż Real Madryt odniósł zwycięstwo 3:1 nad Realem Mallorca i mając korzystniejszy bilans bramkowy, zdobył mistrzostwo kraju[108]. Na osłodę zespół Azulgrany wywalczył w sezonie 2006/2007 Puchar Katalonii.

15 sierpnia 2007 FC Barcelona zdobyła Puchar Beckenbauera, grając przeciwko Bayernowi Monachium i wygrywając ostatecznie 1:0 po bramce Lionela Messiego[109].

3 lipca 2007, ogłoszono, iż przestała istnieć druga drużyna rezerw – FC Barcelona C. Stało się to z powodu spadku z Segunda División B do Tercera División pierwszej drużyny rezerw – Barçy B. W efekcie FC Barcelona C musiał być przesunięty do I ligi katalońskiej, ponieważ przepisy zakazują gry dwóm zespołom jednego klubu w jednej klasie rozgrywkowej Hiszpanii[110].

Sezon 2007/2008  [edytuj]
Sezon 2007/2008 zaczął się od kupna Thierry'ego Henry'ego za 24 miliony euro. Mimo bardzo dobrego składu, drużyna grała słabo. Główną przyczyną tak słabego sezonu był Ronaldinho, który, oficjalnie, doznał kontuzji. Sezon drużyna FC Barcelona zakończyła na trzeciej pozycji[111].

Sezon 2008/2009  [edytuj]
Sezon 2008/2009 FC Barcelona rozpoczął z nowym trenerem, Josepem Guardiolą. Jedną z jego pierwszych decyzji było sprzedanie dwóch podstawowych zawodników: Deco do Chelsea Londyn i Ronaldinho do A.C. Milan. Następnie sprowadził siedmiu nowych zawodników, wśród nich był prawy pomocnik – Daniel Alves, który przeszedł do klubu za 29,5 mln euro plus ewentualne premie za wyniki (maksymalnie może osiągnąć 35,5 mln). Tym samym stał się najdroższym obrońcą zakupionym przez klub z Primera División[112].

Azulgrana rozpoczęła sezon od przegranej z CD Numancia 0:1[113], a później zremisowała na Camp Nou z Racingiem 1:1[114]. Jednak, po tych początkowych niepowodzeniach zespół grał coraz lepiej i wygrał La Liga i Copa del Rey, pokonując w finale Athletic Bilbao 4:1[115]. 27 maja 2009 roku FC Barcelona pokonał 2:0 Manchester United w finale Ligi Mistrzów, po bramkach Samuela Eto'o w 10 minucie oraz Lionela Messiego w 70 minucie[116].

Finał Ligi Mistrzów 2008/2009

27 maja 2009, środa FC Barcelona 2:0 Manchester United Stadio Olimpico, Rzym
Widzów: 62 467
Sędzia: Massimo Busacca 
Samuel Eto'o  10'
Lionel Messi  70' 1:0 
  -  Cristiano Ronaldo (78'), Paul Scholes (80'), Nemanja Vidić (90+3')   



1. Víctor Valdés – 3. Gerard Pique, 5. Carles Puyol, 6. Xavi, 8. Andres Iniesta (90+2' → Pedro), 9. Samuel Eto'o, 10. Lionel Messi, 14. Thierry Henry (72' → Seydou Keita), 16. Sylvinho, 24. Yaya Touré, 28. Sergio Busquets; trener: Pep Guardiola  1. Edwin van der Sar – 3. Patrice Evra, 5. Rio Ferdinand, 7. Cristiano Ronaldo, 8. Anderson (46' → Carlos Tevez), 10. Wayne Rooney, 11. Ryan Giggs) (75' → Paul Scholes), 13. Park Ji-sung (66' → Dimityr Berbatow), 15. Nemanja Vidić, 16. Michael Carrick, 22. John O'Shea; trener: Alex Ferguson
Liga Mistrzów UEFA
2008–09 Zwycięzcy

FC Barcelona
Trzeci Tytuł

Sezon 2008/2009 został uznany za najlepszy w historii całego klubu. Nigdy dotąd drużyna nie wygrała 3 najważniejszych trofeów[117].

Sezon 2009/2010  [edytuj]
Zmagania w sezonie 2009/2010 Barça rozpoczęła triumfem w Superpucharze Hiszpanii, pokonując Athletic Bilbao 2:1 na San Mamés oraz 3:0 na Camp Nou[118]. Następnym sukcesem drużyny prowadzonej przez Pepa Guardiolę było zdobycie Superpucharu Europy. Mecz rozegrany w Monako przeciwko Szachtarowi Donieck zakończył się wynikiem 1:0, a zwycięskiego gola zdobył w 115. minucie meczu Pedro. FC Barcelona zakończyła sezon 09/10 z 99 pkt, wyprzedzając Real Madryt o 3 punkty i zdobywając mistrzostwo Hiszpanii. Blaugrana uległa w półfinale Ligi Mistrzów Interowi Mediolan. W 2009 roku FC Barcelona zanotował rekordowy budżet w historii klubu, wynoszący 405 milinów euro[119].

Sezon 2010/2011  [edytuj]
Klub obronił Super puchar Hiszpanni i zdobył Puchar Gampera. Do klubu przybyło kilku nowych zawodników David Villa z Valencji CF za 40 mln euro , Adriano z Sevilli za 9,5 mln euro oraz Javier Mascherano za 22 mln euro z Liverpool FC. Z klubu odeszli Thierry Henry i Rafael Marquez do New York Red Bull. Yaya Toure odszedł do Manchesteru city a Zlatan Ibrahimovic został wypożyczony do AC Milan na zasadzie rocznego wypozyczenia z opcją wykupu za 24 mln euro. Dmytro Chygrinskiy został sprzedany do Szachtara Donieck. Aleksandr Hleb został wypożyczony do Birmingham. Martin Caceres został wypożyczony do Sevilli. Joan Laporta skończył 5-letnią kadencje jako prezydent klubu, zastąpił go Sandro Rossel[potrzebne źródło].

Symbole i barwy  [edytuj]
Herb  [edytuj]
Tarcza herbowa klubu posiada, popularny w XVI-wiecznej Europie, kształt dzbana. Jest to tarcza trójdzielna, gdzie dwa górne pola przedstawiają krzyż świętego Jerzego i barwy Katalonii, co nawiązuje do godła Barcelony, zaś w polu dolnym widnieje piłka na tle czterech granatowych i trzech bordowych pasów – barw klubowych. Pola górne od dolnego oddziela żółty pas, na którym widnieją inicjały klubu – FCB.

Istnieją trzy legendy związane z kształtem tarczy. Pierwsza z nich głosi, że Joan Gamper wzorował się na herbach klubów szwajcarskich. Druga wersja mówi o konkursie, jaki rozpisano wśród kibiców, a rysunek kartusza dostarczył anonimowy fan. Trzecia podaje, iż wygląd herbu opracowali pierwsi członkowie klubu wraz z założycielami, ale kształt tarczy to pomysł Gampera.

Pierwszą wersją była odznaka Barcelony z koroną i nietoperzem. Kilka lat później dodano dębowo-palmowy wieniec sławy na tle prostokątnego dwudzielnego, granatowo-żółtego pola, a następnie obwiedziono go okrągłą obwódką z rokiem założenia klubu i jego nazwą.

W 1906 wszedł w użycie pomysł Gampera – pierwszy kartusz herbowy w formie dzbana, do którego wkrótce zostały dodane skrzydełka. Widniejące na białym pasie w jego środku litery F.C.B.. Herb utrzymał się do 1920.

Następny projekt odbiegał nieco od poprzedniego. U dołu był nieco szerszy, a pola zostały oddzielone żółtymi pasami. Powiększono też piłkę znajdującą się w środku dolnego pola, a środkowy pas otrzymał żółtą barwę.

W 1936 zmieniono kształt skrzydełek, zmianie uległ także pas, na którym widoczne były inicjały – na kolor czarny. Żółte pasy dzielące zostały zlikwidowane. Pojawiła się także nowa piłka, na wzór tej, którą rozgrywano mecze w Primera División.

Gdy w Hiszpanii zakończyła się wojna domowa, logo uległo kolejnej modyfikacji, co nastąpiło pod naciskiem faszystowskiego rządu. Usunięto dwa z czterech pasów, symbolizujących flagę regionu. Zmianie uległ także kolor pasa – z czarnego na żółty, na której znajdowały się nowej, bardziej hiszpańsko brzmiącej nazwy klubu C.F.B.


Herb z okazji stulecia klubuW 1946, zmieniono ułożenie skrzydełek i do monogramu dodano de z napisem znajdującym się na zmienionym, białym tle. Kolor piłki zmieniono na czerwony.

Czternaście lat później znikł jednak przyimek de, zmieniono również tło pasa na żółty. Ten projekt emblematu utrzymał się do 1974.

Na siedemdziesięciopięciolecie klubu przywrócono dawne inicjały, które zostały umieszczone na białym tle. Zmieniono nieznacznie kształt skrzydełek.

W 1975 zmieniono po raz kolejny pas, na kolor żółty. Ów pas po raz pierwszy połączono z żółtym obramowaniem.

Ostatni projekt przyjęto 28 sierpnia 2002, a przedstawił go Claret Serrahim. Liczba zakończeń na skrzydełkach została zredukowana do jednego, z monogramu usunięto kropki – teraz widnieje napis FCB. Także piłka znajdująca się w dolnej części herbu zmieniła barwę na żółtą.



A także ich stroje:


Strój Domowy
Strój Wyjazdowy
Strój Trzeci






http://pl.wikipedia.org/w/index.php?tit … 1009212304